prowadzę za rękę twoje niezdarne linie
przez czystą kartkę świata
ze świadomością, że popełniam zbrodnię
bo czymże innym jest poprawianie
rysunków dzieci uczenie maluczkich
i sadzenie kwiatów

obejmuje ustami twoje maleńkie radosne myśli
i śnię że jestem na tropie
jak pies gończy pędzę aby dopaść niezdarność
rozszarpać na kawałki i przekonać się
że to co było żywe jest martwe
a to co było beztroskie
chodzi po ulicy w za dużych ojcowych butach
ze strachem salutując urzędnikom
Urzędu ds. Przelewania z Pustego w Próżne

Dziwię się kiedy mówisz
"tatusiu - nie idź do pracy zostań ze mną"
a potem podchodzę do lustra Biblii
i widzę twarz bladą
biorę do ręki brzytwę słów
"co uczyniliście jednemu
z tych najmniejszych..."

w chwilę potem uśmiecham się
rozkładam bezradnie ręce
i mówię
"Agnus Dei qui tollis peccata mundi
- nie rozumiem
wybacz
- nie rozumiem"